Istotne novum niniejszego opracowania polega na znacznym wyeksponowaniu zależności między człowiekiem a fizycznym środowiskiem przestrzeni architektonicznej na poziomie jednostki, tj. praw psychologicznych percepcji, odczuć, emocji i motywacji. W tym przypadku autor wyszedł z założenia, że należy wypełnić lukę, jaka zaistniała w tradycyjnie ujmującym problematykę architektoniczną z perspektywy bądź socjologicznej, bądź ekonomicznej. Ponieważ jednak mechanizmy zachowania na poziomie jednostki wyznaczają jedynie część zakresu teoretycznej orientacji, dlatego też drugim ważnym poziomem analizy są wywody z punktu widzenia kontekstu społecznego indywidualnych mechanizmów regulujących zachowanie się jednostek w środowisku architektonicznym. Ostatnim przyjętym założeniem jest to, że jednostka nigdy nie rozwija swojego zachowania w społecznej izolacji, lecz jest stymulowana kontaktami z małymi i dużymi grupami społeczny- mi. W związku z tym przeprowadzona została również analiza wpływu fizycznej przestrzeni architektonicznej na wzory zachowań, wartości i standardy, które opisują naturę grupowego życia ludzi.