Książka ta stanowi monograficzne ujęcie problematyki architektury z punktu widzenia psychologii. Rozważane są w niej dwie kwestie: po pierwsze, wpływ architektury jako środowiska życia człowieka na kształtowanie się osobowości człowieka oraz po drugie, wpływ osobowości jednostki na proces percepcji architektury. Część pierwsza zatytułowana „środowisko architektoniczne-zachowanie. Psychologiczna definicja problemu projektowania” obejmuje rozważania nad możliwościami zastosowania pojęć, teoriii koncepcji psychologicznych do kształtowania przestrzeni architektonicznej z myślą o człowieku. W rozważaniach tych wskazano na praktyczne i teoretyczne korzyści płynące z wykorzystania pojęcia „zachowanie” jako tej kategorii, która jest wspólna zarówno indywidualnej, społecznej jak i kulturowej naturze człowieka. Część druga zatytułowana „W poszukiwaniu zachowaniowej teorii przestrzeni architektonicznej” obejmuje metodologiczne rozważania w zakresie możliwości i trudności skonstruowania psychologicznej teorii architektury w kategoriach behawioralnych. Część trzecia zatytułowana „Fenomen ludzki w architekturze w świetle psychologicznych modeli zachowań” zawiera koncepcję psychologicznych kodów architektury, wyrażoną w formie jedenastu modeli zachowań przestrzennych. W części czwartej zatytułowanej „Architektura, jaka mogłaby być – próba syntezy”, która ma charakterpostulatywny, przedstawiono praktyczne wnioski wynikające z zastosowania owych modeli jako projektowych kodów przestrzeni architektonicznej w różnej skali, począwszy od miasta, a skończywszy na pojedynczym mieszkaniu.